The TeLeGourmet Chronicles

Έχετε ακούσει για το ABC (Anything But Chardonnay); Ξέρετε ότι υπάρχει διεθνώς στροφή των καταναλωτών προς τις γηγενείς ποικιλίες των ανά τον κόσμο οινοπαραγωγικών περιοχών, γιατί έχουν βαρεθεί να πίνουν τις ίδιες 5-6 ποικιλίες, απλά από διαφορετικά μέρη; Εμείς το λέμε και το γράφουμε από καιρό, αλλά τώρα έρχονται και τα αποτελέσματα έρευνας σε μεγάλο αριθμό Αμερικανών οινοφίλων να το επιβεβαιώσουν.

Συγκεκριμένα, το τελευταίο τεύχος του Αμερικάνικου περιοδικού Wine & Spirits, φιλοξενεί τα αποτελέσματα έρευνας που έγινε σε 309 εστιατόρια από 29 πολιτείες της Αμερικής. Πρόκειται για εστιατόρια με κουζίνες από όλο τον κόσμο, καθένα από τα οποία έχει συμπεριληφθεί στον οδηγό Zagat που περιέχει τα καλύτερα εστιατόρια της Αμερικής, με βάση την προτίμηση των ίδιων των πελατών τους.

Είναι σημαντικό το γεγονός ότι οι Αμερικανοί οινόφιλοι προτιμούν και ζητούν τις ξένες γηγενείς ποικιλίες, ειδικά σε μία εποχή που το δολλάριο δεν είναι και... στα καλύτερά του. Επίσης σημαντική είναι η στροφή των προτιμήσεων των καταναλωτών προς τα πιο ελαφριά και εύκολα λευκά σε σχέση με τα στιβαρά και τα έντονα βαρελάτα, ενώ το ίδιο ισχύει και για τα ερυθρά, γι αυτό άλλωστε και το Pinot Noir έχει τόσο δυνατό ρεύμα. Γενικά είναι πολύ θετικό το γεγονός ότι οι καταναλωτές μίας τόσο σημαντικής αγοράς, και μάλιστα μίας αγοράς που είναι παραδοσιακα πιστή στα δικά της κρασιά, θέλουν να δοκιμάσουν, να γνωρίσουν, να πειραματιστούν με νέες γεύσεις.

Το πιο σημαντικό όμως σας το άφησα για το τέλος: ανάμεσα στις 30 περίπου λευκές ποικιλίες κρασιού που ανέδειξαν οι ίδιοι οι πελάτες των εστιατορίων της έρευνας ως τις πιο δημοφιλείς στο τραπέζι τους, υπάρχουν και τέσσερις ελληνικές! Αναρωτιέστε ποιες είναι; Διαβάστε παρακάτω:

sauvignon blanc, pinot grigio, riesling, gruner veltliner, albarino, cortese, pinot blanc, ασύρτικο, verdicchio, vernaccia, fiano, gewurztraminer, melon, tocai friulano, bianchetta genovese, godello, greco, kerner, μαλαγουζιά, malvasia, moscato, μοσχοφίλερο, pigato, ribolla gialla, ροδίτης, sylvaner, timorasso, txakoli.

Ποιος ψήνεται για ταξιδάκι στο Λονδίνο;
Χωρίς πλάκα, αν έχετε σκοπό να βρίσκεστε στην Αγγλική πρωτεύουσα στα τέλη του μήνα, σας έχω μία πολύ καλή πρόταση. Αναφέρομαι στο Decanter Great Bordeaux Fine Wine Encounter 2008, ίσως τη μεγαλύτερη - εκτός Γαλλίας - έκθεση κρασιών του Bordeaux.

Στην εκδήλωση λαμβάνουν μέρος ένα σωρό Μπορντωλέζικα Chateaux (γύρω στα 75 έχουν ήδη δηλώσει συμμετοχή), οπότε όποιος πάει και θα γνωρίσει οινικές προσωπικότητες της περιοχής, αλλά και θα δοκιμάσει πολλές και αξιόλογες ετικέτες. Βέβαια μη φανταστείτε ότι τα chateaux που συμμετέχουν είναι τα πρωτοκλασσάτα, ωστόσο στην πλειονότητά τους έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Επιπλέον, αν δηλώσετε συμμετοχή νωρίς, έχετε πιθανότητες να βρείτε θέσεις και στα Σεμινάρια (Masterclasses) που πάντα γίνονται στο πλάισιο των εκδηλώσεων του Decanter και βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Αυτή τη φορά έχετε να διαλέξετε ανάμεσα στα εξής masterclasses: α) κάθετη γευσιγνωσία των κρασιών του Château Mouton Rothschild, β) δοκιμή των Crus Classés της Graves, και γ) ένα σαγηνευτικό ταξίδι στα κρασιά του Pomerol.

Το Decanter Great Bordeaux Fine Wine Encounter 2008 θα λάβει χώρα το Σάββατο 23 Φεβρουαρίου στο αριστοκρατικό ξενοδοχείο The Landmark (όπως τα περισσότερα events που διοργανώνει το Decanter), στο Βορειοδυτικό Λονδίνο. Η τιμή του εισιτηρίου είναι €51, οπότε ξέρουμε εκ των προτέρων ότι η εκδήλωση θα προσελκύσει υψηλού επιπέδου οινόφιλους από την Αγγλία και όχι μόνο. Τα εισιτήρια για τα masterclasses κυμαίνονται μεταξύ €65 και €115 (είναι ακριβά, αλλά για τη γνώση που μεταδίδουν και τα κρασιά που παρουσιάζουν τα αξίζουν τα λεφτά τους με το παραπάνω...).

Εγώ δυστυχώς, λόγω φόρτου εργασίας, δεν θα καταφέρω να συμμετάσχω αυτή τη φορά. Αν κάποιος άλλος βρεθεί στο Λονδίνο εκείνες τις μέρες και πάρει μέρος στην εκδήλωση, και βέβαια αν πάει επί τούτου, θα χαρώ να μάθω σχόλια και εντυπώσεις. Για πληροφορίες και εγγραφές σε αυτή αλλά και σε μελλοντικές εκδηλώσεις του Decanter, ακολουθήστε αυτό εδώ το link.

Διαβάζω στο decanter.com ότι πληθαίνουν τα μέλη του "κλειστού" club των χωρών που καταναλώνουν παραπάνω από ένα εκατομμύριο φιάλες Σαμπάνια ετησίως! Ποιο είναι το πιο πρόσφατο μέλος; Μα η Ρωσία, βέβαια, ποιον περιμένατε; Η χώρα των όψιμων εκατομμυριούχων που έχουν βαλθεί να κάνουν τώρα όσα στερήθηκαν τόσα χρόνια επί Σοβιετικής Ένωσης. Μ' αυτά και μ' αυτά, οι εισαγωγές Σαμπάνιας στη Ρωσία αυξήθηκαν κατά 40% μόνο το τελευταίο έτος!

Το club του ενός εκατομμυρίου+ φιαλών Σαμπάνιας αριθμεί μόλις 15 χώρες-μέλη. Και παρότι το 55% της ετήσιας διεθνούς παραγωγής καταναλώνεται από την ίδια τη Γαλλία, οι μεγαλύτεροι ρυθμοί αύξησης εισαγωγής και κατανάλωσης τελευταία παρατηρούνται, εκτός της Ρωσίας που προανέφερα, στις αναδυόμενες μεγάλες αγορές της Κίνας και της Ινδίας.

Για μεθαύριο, για τη γιορτή των ερωτευμένων, εγώ προορίζω μία φιάλη Bruno Paillard NV Brut Rosé. Είναι κομψότατη και απολαυστική, με πολύ καλή σχέση ποιότητας-τιμής. Θα τη βρείτε, μεταξύ άλλων, στις κάβες Wine Garage (Κολωνάκι & Εκάλη) σε τιμή γύρω στα €45.

Αν βέβαια θέλετε μία πιο οικονομική λύση, σας προτείνω άφοβα ένα Brachetto d'Acqui, το ερυθρωπό αφρώδες κρασί από τη Βόρεια Ιταλία. Είναι γλυκόπιοτο, είναι αρωματικό, είναι πρωτότυπο και εορταστικό. Επιπλέον θεωρείται ένας από τους πιο αρμονικούς συνοδούς της σοκολάτας (με ροζέ αφρώδες κρασί και σοκολάτα νομίζω σας δίνω τις βάσεις για μία βραδιά Αγίου Βαλεντίνου μες στο πάθος!...). Θα το βρείτε σε μεγάλες κάβες στη μισή τιμή (τουλάχιστον) από τις καλές Σαμπάνιες. Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για το Brachetto d'Acqui πριν το αναζητήσετε, μπορείτε να κάνετε κλικ σε αυτό εδώ το link.

Όπως γνωρίζετε, με χαροποιεί ιδιαίτερα όταν ακούω ή διαβάζω για τα κρασιά μας σε διεθνή μέσα, έντυπα ή ηλεκτρονικά. Αν, μάλιστα, πρόκειται και για τα κρασιά της Κεφαλονιάς (και ειδικά τη Ρομπόλα), στα οποία ξέρετε ότι έχω και μία ιδιαίτερη αδυναμία, η χαρά μου είναι ακόμα μεγαλύτερη.

Αναφέρομαι στα πολύ καλά λόγια του συναδέλφου gastro-blogger Elliott Essman, ο οποίος είναι σεφ με γνώσεις στο κρασί, το ποτό και την οινο-γαστρονομία γενικότερα.

Ο Elliott λοιπόν, δημοσίευσε tasting notes για την Ρομπόλα Gentilini 2006, η οποία φαίνεται πως τον ενθουσίασε. Συγκεκριμένα, μετά από εκτενή αναφορά στην Κεφαλονιά και τα κρασιά της, ο Elliott ασχολείται με την συνδυασιμότητα της Ρομπόλας Gentilini με εκλεκτά ψαρικά και θαλασσινά, σχεδιάζοντας μάλιστα να την σερβίρει προσεχώς με μία σπεσιαλιτέ συνταγή του, σουφλέ με γαρίδες και αστακό (μμμμ...).

Το άρθρο κλείνει με πολύ εγκωμιαστικά λόγια για την Κεφαλονιά: "Αναμφίβολα θα επισκεφτώ το νησί σύντομα. Θέλω να σταθώ στη γη της και να πιω τα κρασιά που παράγει..."

Αν θέλετε να επισκεφθείτε το StyleGourmet και να διαβάσετε τις σημειώσεις του Elliott για τη Ρομπόλα Gentilini 2006, μπορείτε να κάνετε κλικ σε αυτό εδώ το link.

Μαθαίνω, τέλος, ότι από το οινοποιείο Gentilini θα έχουμε σύντομα και μία ετικέτα Ρομπόλας Premier Cru, από τα top αμπελοτόπια του νησιού. Αυτό θα είναι πραγματικά ενδιαφέρον! Περισσότερα, ελπίζω, θα έχουμε πολύ σύντομα... Watch this space!...

Διαβάζω με χαρά ένα πολύ καλό άρθρο για την Ελληνική κουζίνα και το Ελληνικό κρασί στο περιοδικό Wine Enthusiast. Το άρθρο πραγματεύεται "Τα Δώρα της Ελλάδας" (Greece Bears Gifts) και συμπεριλαμβάνεται στο επετειακό τεύχος του περιοδικού με τίτλο "Best of Year 2007".

Το άρθρο είναι ιδιαίτερα θετικό για την Ελληνική οινο-γαστρονομία. Είναι γραμμένο από τη δημοσιογράφο Karen Berman και επικαλείται σχόλια και απόψεις του chef του εστιατορίου Molyvos στη Νέα Υόρκη, καθώς και ενός από τους μεγάλους εισαγωγείς Ελληνικών κρασιών στην Αμερικάνικη αγορά. 

Ο υπότιτλος του άρθρου δηλώνει: "Ζωντανή, φρέσκια και αρωματική, η κουζίνα της Ελλάδας βρίσκει την ιδανική παρέα στα κρασιά της χώρας, που έχουν τον αντίστοιχο χαρακτήρα." Μου άρεσε πολύ και από δημοσιογραφικής, αλλά και από πατριωτικής άποψης, γιατί είναι ένα πλήρες άρθρο: Μιλάει για τους βασικούς μας μεζέδες αλλά και τα κρασιά των διαφόρων οινοπαραγωγικών περιοχών μας, επιτυγχάνοντας να ανοίξει την όρεξη του ξένου αναγνώστη αρκετά, έτσι ώστε να ενδιαφερθεί να μάθει, να δοκιμάσει και - γιατί όχι - να σκεφτεί την Ελλάδα την επόμενη φορά που θα σχεδιάσει τις διακοπές του.

Α, και κάτι πολύ σημαντικό: Το άρθρο κλείνει με δύο πολύ κλασσικές Ελληνικές συνταγές: Τις Γαρίδες Σαγανάκι και το Μουσακά της Αγλαΐας Κρεμέζη.

Αν θέλετε να το τσεκάρετε, θα το βρείτε στην άλλη άκρη αυτού εδώ του link.

Είμαι κατενθουσιασμένος! Σε όλα τα Αμερικάνικα περιοδικά κρασιού και οινο-γαστρονομίας που έχω πάρει τον τελευταίο καιρό (Wine Spectator, Wine & Spirits, Food & Wine) βλέπω αυτήν εδώ την διαφήμιση για τα (κόκκινα) κρασιά μας.

Ειδικά στο τελευταίο τεύχος του Wine Spectator, που περιλαμβάνει τη λίστα με τα Top100 κρασιά της χρονιάς - που σας είχα αναφέρει πρόσφατα - η παρουσία μας είναι ακόμα πιο σημαντική, καθώς αυτό ειδικά το τεύχος όλοι το παίρνουν και το κρατούν, και το μελετούν όλο το χρόνο. Το Wine Spectator, σημειωτέον, θεωρεί και διαλαλεί (πολύ σωστά) με υπερηφάνεια ότι, βάσει ανεξάρτητης έρευνας, διαθέτει "2.298.000 εύπορους αναγνώστες που αγαπούν το κρασί" σε όλο τον κόσμο. Καταλαβαίνετε λοιπόν το μέγεθος και την ποιότητα της έκθεσης στο παγκόσμιο οινόφιλο κοινό που επιτυγχάνει η καμπάνια αυτή.

Συγχαρητήρια σε όσους σκέφτηκαν, δημιούργησαν και υλοποίησαν αυτή την καμπάνια (που συγχρηματοδοτείται από την ΕΕ). Μπορεί να άργησε λίγο, αλλά κάλλιο αργά...

Εύχομαι να συνεχιστεί, αλλά και να υποστηριχθεί κατάλληλα από δημοσιότητα, εκδηλώσεις κλπ (που ήδη γίνονται, τώρα όμως θα πρέπει να ενταθούν). Επιτέλους μπαίνουμε κι εμείς δυναμικά στο επιθετικό παιχνίδι που εδώ και χρόνια παίζουν με πάθος αλλά και επιτυχία οι ανταγωνιστές μας (Ισπανία, Πορτογαλία, Βαλκάνιες χώρες) για αύξηση του μεριδίου έκθεσης στα διεθνή ΜΜΕ και κατ’επέκταση άυξηση του μεριδίου στην διεθνή αγορά. Μπράβο και πάλι μπράβο!!!

Σήμερα θέλω να μοιραστώ μαζί σας τη χαρά και την υπερηφάνειά μου για μία (ακόμα) μεγάλη διεθνή διάκριση για το Ελληνικό κρασί.

Αυτό το μήνα το Αμερικάνικο περιοδικό κρασιού Wine Spectator, το μεγαλύτερο σε κυκλοφορία περιοδικό κρασιού στον κόσμο, ανακοίνωσε, όπως και κάθε χρόνο, το Top 100 των κρασιών της χρονιάς από όλο τον κόσμο, με βάση τις αξιολογήσεις των έγκριτων δοκιμαστών/κριτών του. Η λίστα περιλαμβάνει τα 100 κορυφαία κρασιά του κόσμου για τη χρονιά που πέρασε, που προέρχονται από 13 χώρες, από 5 ηπείρους.

Μέσα λοιπόν στο Top 100 για το 2007 διακρίθηκαν και 2 Ελληνικά κρασιά: Πρόκειται για το Villare από την Οινοποιία Emery στη Ρόδο (86η θέση, βαθμός: 90%), καθώς και το Αθήρι-Ασύρτικο Σαντορίνη, από το Οινοποιείο Σιγάλα στην Σαντορίνη (93η θέση, βαθμός 90%). Η επιτυχία γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αν αναλογιστεί κανείς ότι η διάκριση αυτή αφορά σε μία γηγενή και όχι τόσο διαδεδομένη Αιγαιοπελαγίτικη λευκή ποικιλία, το Αθήρι.

Το Αθήρι, όταν η πρώτη ύλη προέρχεται από πραγματικά επιλεγμένα αμπελοτόπια και οινοποιείται σωστά, μας δίνει ένα πραγματικά κομψό και απολαυστικό ξηρό λευκό κρασί, το οποίο συνοδεύει τέλεια τα καλύτερα πιάτα που μπορεί να φέρει στο τραπέζι μας η θαλασσινή, νησιώτικη κουζίνα της χώρας μας.

Όσοι ενδιαφέρονται να δουν την πλήρη λίστα του φετινού Top 100 του Wine Spectator, μπορούν να κάνουν κλικ εδώ.

Θερμά συγχαρητήρια και στα δύο εξαιρετικά ελληνικά οινοποιεία για τις διακρίσεις αυτές. Πάντα επιτυχίες!

Δεν ξέρω αν το πληροφορηθήκατε, αλλά στο Τόκυο "έβρεξε αστέρια". Και βέβαια δεν μιλάμε για οποιαδήποτε αστέρια, αλλά για αυτά του Οδηγού Michelin!

Εδώ και λίγες μέρες, μετά την κυκλοφορία του φετινού "Michelin Guide to Tokyo" δεν είναι λίγοι οι Ευρωπαίοι chefs και restaurateurs που έχουν χάσει τον ύπνο τους. Κι αυτό επειδή το Τόκυο "εβαλε τα γυαλιά" σε μεγάλες Ευρωπαϊκές Μητροπόλεις της Γαστρονομίας: Τα εστιατόρια της Γιαπωνέζικης πρωτεύουσας έλαβαν συνολικά 191 αστέρια Michelin, τη στιγμή που τα Παριζιάνικα έλαβαν 64, ενώ αυτά της Νέας Υόρκης έλαβαν μόλις 42!

Χαράς ευαγγέλια για όσους ταξιδεύουν ή πρόκειται να ταξιδέψουν προς Τόκυο, αφού θα έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε 150 "αστεράτα" εστιατόρια, 8 εκ των οποίων είναι "τριάστερα"! Αν και μπορεί να είναι λίγο τραβηγμένο, εγώ χαίρομαι με το αποτέλεσμα αυτό αφού και αποκεντρώνει λίγο την υψηλή γαστρονομία που είχε επικεντρωθεί σε συγκεκριμένα σημεία της Ευρώπης και των ΗΠΑ, αλλά και θα "ξυπνήσει" τους μεγάλους Ευρωπαίους παίκτες της γαστρονομίας που ενδεχομένως να παραείχαν επαναπαυθεί στις δάφνες τους...

Το μεγάλο debate πάντως για την πόλη που θα πάρει το χρίσμα της "Restaurant Capital of the World" καλά κρατεί στα διεθνή ΜΜΕ...

Το Ασύρτικο της Σαντορίνης, λοιπόν, είναι ένα από τα κρασιά μας για τα οποία μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι - για να χρησιμοποιούμε και την ορολογία της εποχής - "κάνουν διεθνή καριέρα". Αυτό τεκμηριώνεται και από τη ζήτηση και τις πωλήσεις των κρασιών της Σαντορίνης στο εξωτερικό, αλλά και από τις τακτικές, διθυραμβικές ως επί το πλείστον, αναφορές του ξένου τύπου σε αυτά.

Βέβαια, ίσως βοηθάει και λίγο το γεγονός ότι η Σαντορίνη είναι από τους πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς στον κόσμο, όπως και ο μύθος γύρω από το διάσημο ηφαίστειό της, την χαμένη Ατλαντίδα, κλπ. Όπως και να’χει το πράγμα πάντως, το όμορφο Αιγαιοπελαγίτικο νησί με το εκλεκτό κρασί από τα αμπέλια που μεγαλώνουν στο ιδιόμορφο ηφαιστειογενές του έδαφος, αξίζει όλη αυτή την επιτυχία με το παραπάνω.

Όλα αυτά τα θυμήθηκα πίνοντας Θαλασσίτη 2006 (που βραβεύτηκε στον τελευταίο διαγωνισμό του Decanter στο Λονδίνο), αλλά και διαβάζοντας το άρθρο με τίτλο "Greek Island Idyll" του Peter Liem, στο τεύχος του Οκτωβρίου του Αμερικάνικου περιοδικού Wine and Spirits (να’ναι καλά αυτά τα παιδιά, μας μνημονεύουν με κάθε ευκαιρία).

Βέβαια η καλύτερη δημοσιότητα για το Ασύρτικο και τη Σαντορίνη τον τελευταίο καιρό ήρθε από την πένα (ή τελοσπάντων το πληκτρολόγιο) του διακεκριμένου οινογράφου Andrew Jefford, στους Financial Times, τον Αύγουστο. Αξίζει τον κόπο να διαβάσετε το αυθεντικό κείμενο στα Αγγλικά κάνοντας κλικ εδώ, ή σε ελέυθερη απόδοση στα Ελληνικά κάνοντας κλικ εδώ.

Οι παραγωγοί της Σαντορίνης είναι όλοι πραγματικά διαλεκτοί: ΓΑΙΑ, Σιγάλας, Μπουτάρης, Χατζηδάκης, Ρούσσος, Αργυρός, Santo (Συνεταιρισμός), Γαβαλάς... Απ’ ότι λένε οι ίδιοι, η εσοδεία 2007 μας επιφυλάσσει συνταρακτικές Σαντορίνες. Εμείς απλά ανυπομονούμε...

Ξεφυλλίζω τον κατάλογο της δημοπρασίας Fine and Rare Wines που διεξήγαγε ο οίκος Bonhams στο Λονδίνο προχτές... Είναι πραγματικά μαγικό να βλέπει κανείς κρασιά που με κόπο και προσοχή κάποιος διαφύλαξε για χρόνια, να αλλάζουν χέρια για πραγματικά εντυπωσιακά ποσά.

Το μάτι μου πέφτει, για παράδειγμα, σε μία εξάδα Chateau Latour του '59 που αναμένεται να "πιάσει" πάνω από €4000, αλλά και σε μία φιάλη Romanée Conti του 1970 που θα ξεπεράσει τα €3500! Πάντα, σε περιπτώσεις τόσο παλαιών κρασιών, ο κατάλογος αναγράφει υποχρεωτικά την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η φιάλη, δηλαδή αν η ετικέτα η το καψύλιο έχουν αλλοιωθεί από την υγρασία, αν το κρασί διατίθεται στο αυθεντικό του κουτί, καθώς βέβαια και σε τι ύψος κυμαίνεται η στάθμη του κρασιού μέσα στο φιάλη (μετά από τόσα χρόνια, φυσικό είναι να υπάρχει κάποια απώλεια...)

Βεβαίως αν κάποιος θέλει να γίνει συλλέκτης ή επενδυτής στο χώρο του κρασιού δεν είναι απαραίτητο να περιοριστεί σε τόσο παλιά και εξωτικά "κομμάτια". Διαβάζω σήμερα στο Αμερικάνικο περιοδικό Wine Spectator ότι το Tignanello 2004 του οίκου Antinori από την Τοσκάνη έλαβε φέτος την υψηλότερη βαθμολογία του τα τελευταία χρόνια από τους αξιολογητές του περιοδικού, και συγκεκριμένα έλαβε βαθμό 95/100! Την τελευταία φορά που ένα Tignanello είχε λάβει τόσο υψηλό βαθμό ήταν για την εσοδεία του 1997, το οποίο πρωτοβγήκε στην Αμερικάνικη αγορά στην αρχική τιμή των 75 δολλαρίων και σήμερα πωλείται στα 125!

Αν και δεν το έχω δοκιμάσει ακόμα, πληροφορούμαι ότι το Tignanello 2004 είναι εντυπωσιακό. Στην ετικέτα Tignanello αναγνωρίζεται μεγάλο μερίδιο συμβολής στην επανάσταση των κρασιών Super-Tuscan στην Τοσκάνη, η οποία σήμανε τον εκσυγχρονισμό των οινοποιητικών πρακτικών της περιοχής μέσω της ανάμιξης τοπικών με διεθνείς ποικιλίες, αλλά και τη γενικότερη ανανέωση ως προς το στυλ, το ύφος και το χαρακτήρα των Τοσκανέζικων κρασιών.

Το Tignanello Antinori είναι χαρμάνι Sangiovese, Cabernet Sauvignon και Cabernet Franc. Είναι ένα ιδιαίτερα κομψό και αριστοκρατικό κρασί, φτιαγμένο για να συνοδεύει ξεχωριστά πιάτα με κόκκινο κρέας ή κυνήγι, σε πολύ ιδιαίτερες περιστάσεις. Θα το βρείτε στις καλές κάβες της Αθήνας. Να είστε όμως προετοιμασμένοι να πληρώσετε γύρω στα €75 για τις πιο πρόσφατες χρονιές, και περισσότερο για τις παλαιότερες.

Ο δοκιμαστής του Wine Spectator αναφέρει ότι το Tignanello 2004 θα είναι ιδανικό για κατανάλωση μετά το 2012. Ωστόσο, αν εσείς πετύχετε φιάλες του 2001 ή του 2003 (που ήταν μία ιδιαίτερα ζεστή χρονιά στην Τοσκάνη και τα σταφύλια τρυγήθηκαν υπερ-ώριμα) αγοράστε τις και καταναλώστε τις άμεσα χωρίς τον παραμικρό δισταγμό!